“Fabio Lopez Gonzalo, alias Dourone, is een filantropische vakman, een eclectische kunstenaar wiens werk al op het eerste gezicht herkenbaar is, hij heeft een heel eigen stijl.
Fabio werd in 1985 geboren in de buurt van Madrid. Zoals bij zovele straatartiesten, begon alles in zijn kindertijd met een passie voor de tekenkunst. Met de adolescentie kwam de onvermijdelijke keuze: belettering, de fysieke actie en adrenaline van de straat, de vrijheid, de kameraadschap en solidariteit van de crews…
Voortgestuwd door die energie begint Fabio op zijn veertiende om op Madrileense spots zijn blaze DOURONE achter te laten, die we kunnen lezen in de vorm van DOUR-1, met als onderliggende boodschap ‘de eerste om de blaze DOUR aan te brengen’.
Die blaze DOUR vertaalt niets expliciets. Enkel de grafische vorm van de letters interesseerde de jonge graffitikunstenaar. Deze keuze voor “ronde” letters verbaast vandaag geenszins: zijn stijl is gevormd door kromme lijnen en harmonie, waarin strikte en hoekige vormen ontbreken.
“Denken met het hart, voelen met het hoofd.”
Dit oxymoron van de Uruguayaanse schrijver en journalist Eduardo Galeano staat al vele jaren centraal in de creatieve aanpak van Dourone. De naam van de beweging SENTIPENSANTE , waarvan Galeano de grondlegger is, is een neologisme, een samentrekking van de woorden “sentir” en “penser”. Die complexe eenheid, volgens Edgar Morin een “dialogique”, nodigt uit tot openheid en tot het overstijgen van paradoxen, het is een oproep om niet te verdelen maar te verenigen. In het werk van Fabio vertaalt zich dit in een zowel intellectuele als emotionele aanpak.
Zijn vaak dromerige werken vermengen symbolen en voorstellingen van onze menselijkheid. Het is moeilijk om zijn stijl te benoemen; hijzelf weigert dit te proberen. Op deze vraag antwoordt hij steeds simpelweg dat hij zijn stijl niet anders kan definiëren dan aan de hand van de waarden die hij wil overbrengen: vrijheid, respect en diversiteit.
De krommingen die Fabio tekent en schildert zijn grenzen die aan zijn werken een gevoel van diepgang ontlokken. Klaar en duidelijk scheiden ze de kleuren en zorgen ze voor scherpe contrasten tussen schaduw en licht. Ze vormen elegante gezichten, vaak van vrouwen, die opgaan in een dromerige achtergrond die nu eens helder en hemels is en dan weer duister en kosmisch, en waarin symbolen van positivisme (+), oneindigheid (∞) en filantropie rondwaren.
Hoewel Fabio houdt van het zwart en het wit die hem aansluiting bieden bij een van zijn passies, de ets, is hij ook een liefhebber van kleuren. Die zijn vaak warm en soms geïnspireerd door de context van het werk: okertinten en Majorelleblauw in Marokko, diep zeeblauw in Boulogne-sur-Mer of azuurblauw voor de immense gevel van een wolkenkrabber in Kiev.
Sedert 2012 wordt Fabio’s talent verrijkt door de aanwezigheid aan zijn zijde van Élodie Arshak, alias Elodieloll. Élodie is veel meer dan een partner in zijn leven en zijn werk, ze maakt deel uit van de creatieve en artistieke identiteit van Dourone. Als ze beiden graag zeggen dat 1+1=3 (“het geheel is meer dan de som van de delen”, in zekere zin), dan is dit omdat hun complementariteit hen in staat stelt hun levensbehoefte te realiseren en te professionaliseren: de wereld doorkruisen op zoek naar steeds meer levenservaringen, ontmoetingen en menselijkheid.
Ze was eerst zijn klankbord, vervolgens zijn artistieke assistente, maar Élodie is ook (en vooral) de muze van deze kunstenaar. De vrouwenportretten die Dourone schildert hebben bijna allemaal de fijne, getypeerde en verzorgde trekken van het gelaat van Élodie. Om nog maar te zwijgen van die ogen… zwart en diep, soms vormen ze een aantrekkingskracht, soms zijn ze gewichtig, zoals de belangrijke sociale en ecologische waarden die dit duo verdedigen, in het bijzonder de strijd tegen de discriminatie van vrouwen, de strijd voor het milieu en het respect voor diversiteit.
Het kunstwerk is niet het enige doel.
Je tijd kunnen nemen, luisteren naar de mensen en in harmonie leven met de drager, zin geven aan het werk, in lijn met de genese ervan en met hen die er het initiatief toe namen, de mensen ontmoeten die tijdens de realisatie aanwezig zijn, aan de anonieme massa een oprecht werk aanbieden dat in niets inboet op de waarden die hij voorstaat… allemaal elementen die maken dat het proces van creëren en realiseren even belangrijk is als het kunstwerk zelf.
De paradox voor deze urban schilder, die wereldwijd herkend en erkend wordt om zijn werk, is dat hij zichzelf (nog) niet beschouwt als een artiest. Op deze contradictie omtrent wie hij is, en op hen die hem vragen wat dan wel zijn mogelijke activiteit had kunnen zijn als hij niet de artistieke weg was opgegaan, in zekere zin zijn plan B, antwoordt hij nederig: “Mijn plan B: kunstenaar worden”.”*