Muurschildering voor het honderdjarige bestaan van het UVC Brugmann.
Dit tweeluik vertelt een verhaal. In het eerste deel is de deur verdwenen. Het is niet duidelijk welke richting we uit moeten: moeten we het pad nemen dat voor ons ligt? Bij het maken van dit werk was de kunstenaar geïnteresseerd in de emoties die leiden tot hoop en hoe ze wordt weergegeven. De opzettelijk onrealistische kleuren voegen poëzie toe aan de compositie.