“Bij het bedenken van werken voor stadsmuren zoek ik altijd naar een opvallend beeld. Ik zou willen dat mijn werken in de stad als een venster fungeren naar een nieuwe denkbeeldige wereld. De verrassing, of soms de schok, die de schilderijen teweegbrengen, zijn misschien het effect van de tocht die ontstaat wanneer twee contrasterende omgevingen met elkaar in contact komen? Ik zal ook wat meer achtergrondinformatie geven over de creatie van dit beeld. De denkbeeldige wereld waarin de doorzichtige dinosaurus zich voortbeweegt is die van de kindertijd. De eerste keer dat ik een pterodactylus schilderde in mijn notitieboekjes en in de stad, was bij de geboorte van mijn dochter 6 jaar geleden (de rode versie op de Vlaamsesteenweg). Dit personage is ontleend aan het stripverhaal “Adèle et la bête” van Tardi, waarin een dinosaurusei uitkomt in het museum van Parijs en er vervolgens een dinosaurus over de daken van de stad loopt. In fictie is het heel gewoon om dinosaurussen terug tot leven te laten komen. Ze brengen ons terug naar een andere tijd en een andere schaalgrootte. Elke nieuwe geboorte is als een dinosaurus die terugkomt. Waar komt dit wezen vandaan? Van waar komt hij terug? Het lichaam van een pasgeboren baby is klein, maar zijn komst en zijn bestaan zijn gigantisch. De pterodactylus werd voor mij de nieuwe figuur van de ooievaar die de kinderen ter wereld brengt. Worden de kinderen van vandaag gebracht door titanen terwijl wij alleen maar mannen en vrouwen zijn? Is niet ieder wezen vanaf zijn geboorte gewaarschuwd en voorbereid op de tijd waarin hij zal leven?
” … Ils auraient pu devenir volaille comme nous, mais ils sont avant tout des fils de la chimère…” (“… Ze hadden net zoals wij pluimvee kunnen worden, maar ze zijn bovenal kinderen van de hersenschim…”), zei Jean Richepin in zijn gedicht Les Oiseaux de Passage.
Vandaag is de pterodactylus doorzichtig geworden. Het is een vorm van passiviteit.
In veel opzichten doet dit personage denken aan een spook, maar het is anders in die zin dat het geen rusteloze geest is die op aarde blijft om ons te achtervolgen. Integendeel, het is een vriendelijke geest die tot ons terugkeert. Hij brengt eerder vooruitgang dan stilstand met zich mee.
Deze pterodactylus vraagt vooral om gezien te worden. Hij maakt grote bewegingen en wij kijken erop toe. Misschien ligt onze actie in deze observatie?
Hij is opgewekt en zelfverzekerd. Iedere nacht, zodra de lichten doven tot zonsopgang, doorkruist hij de stad in alle richtingen. Deze vogel vliegt over elk huis, over elk gezin, om zich te laten zien. Het is een uitnodiging om te observeren en verder te kijken. Een uitnodiging om op een andere manier te kijken. Er valt niet veel te zeggen en niet veel te doen. De vogel zou kunnen zeggen: “Wees net zo transparant als ik ben”. – Vincent Glowinski over “Le dinosaure transparent”